Page 6 - รายงานฉบับสมบูรณ์โครงการศึกษาวิจัยเรื่องการเลือกปฏิบัติในการประกอบอาชีพของผู้ติดเชื้อเอชไอวี

บทสรุปสําหรับผูบริหาร

การศึกษาวิจัยเรื่อง
การเลือกปฏิบัติในการประกอบอาชีพของผูติดเชื้อเอชไอวี

สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย

1. บทนํา

เมื่อป 2527 ประเทศไทยไดตรวจพบผูปวยเอดสรายแรก หลังจากนั้นจํานวนผูปวยเอดสและผูติดเชื้อ
เอชไอวีก็ปรากฏตอสังคมเพิ่มมากยิ่งขึ้นจนถึงปจจุบัน ซึ่งจากขอมูลสํานักระบาดวิทยา กรมควบคุมโรค
กระทรวงสาธารณสุข ณ วันที่ 15 พฤศจิกายน 2554 รายงานวา ประเทศไทยมีจํานวนผูปวยเอดสและผูติดเชื้อ
เอชไอวี ตั้งแต พ.ศ.2527 ถึงวันที่ 15 พฤศจิกายน 2554 เปนจํานวนทั้งสิ้น 376,690 ราย และเสียชีวิต

98,721 ราย โดยกลุมอายุของผูปวยและผูติดเชื้อที่พบมากที่สุดเปนกลุมคนวัยทํางานที่มีอายุ 30–34 ป
รอยละ 24.97 รองลงมาอายุ 25–29 ป และ 35–39 ป รอยละ 21.73 และ 18.19 ตามลําดับ โดยสวนใหญ
ประกอบอาชีพ รับจางทั่วไป รอยละ 45.48 รองลงมาเปนเกษตรกรรม และผูวางงาน รอยละ 19.49 และ
6.06 ตามลําดับ ซึ่งจากสถิติดังกลาวพบวา ผูติดเชื้อเอชไอวีสวนใหญมีอายุระหวาง 20–44 ป และเปนวัย

แรงงานที่สําคัญของประเทศ
สถานการณการแพรระบาดของเชื้อเอชไอวีในระยะแรก สังคมมีความตระหนก หวาดกลัว เนื่องจาก
คนในสังคมยังขาดความรู ความเขาใจ และขอเท็จจริงเกี่ยวกับโรคที่เกิดจากเชื้อเอชไอวี ดังนั้น ภาครัฐ

ภาคเอกชนและภาคประชาสังคม จึงมีความพยายามรณรงคเพื่อประชาสัมพันธเผยแพรใหประชาชนทั่วไปมี
ความรูความเขาใจเกี่ยวกับเอดสอยางแพรหลาย โดยเนนกลุมที่มีพฤติกรรมเสี่ยงสูง เชน ผูซื้อบริการทางเพศ
กลุมชายรักชาย และกลุมผูติดยาเสพติดซึ่งใชเข็มฉีดยารวมกัน นอกจากนี้ ประชาชนทั่วไปยังมีทัศนคติในเชิง
ลบตอผูติดเชื้อเอชไอวี โดยมองวาผูติดเชื้อเอชไอวีเปนผูมีพฤติกรรมทางเพศไมเหมาะสม หรือเปนผูติด
ยาเสพติด จนทําใหภาพลักษณของผูติดเชื้อคือคนเลว คนไมดี และเปนที่นารังเกียจของสังคม ทําใหการใช

ชีวิตประจําวันของผูติดเชื้อเอชไอวีเปนไปอยางยากลําบาก ทั้งในเรื่องสุขภาพกาย สุขภาพจิต สภาวะความ
เปนอยู หนาที่การงาน สถานภาพทางสังคม ถูกรังเกียจ เหยียดหยาม ถูกแบงแยกออกจากคนในสังคม เพราะ
หากทราบวาผูใดติดเชื้อเอชไอวี ก็มักจะแสดงทาทีรังเกียจ ไมยอมรับ หรือถูกบีบบังคับออกจากงาน มีผลทําให

ผูติดเชื้อไมกลาเปดเผยตนเองตอสังคม ไมกลาไปพบแพทยเพื่อรักษาตัว และไมกลาขอคําปรึกษาแนะนําจาก
ผูเชี่ยวชาญ เพราะเกรงวาจะถูกครอบครัว เพื่อนบาน เพื่อนรวมงาน นายจางและผูเกี่ยวของรังเกียจ รวมทั้ง
อาจมีผลกระทบตอผูใกลชิด เชน คูสมรสและบุตร เปนตน
ปญหาดังกลาว ลวนแตเปนปญหาที่สงผลกระทบตอวิถีชีวิต ความเปนอยู คุณภาพชีวิต และศักดิ์ศรี

ความเปนมนุษยของผูติดเชื้อและผูใกลชิด ทั้งนี้สาเหตุสําคัญมาจากการที่สังคม เจาหนาที่ และบุคลากรที่
เกี่ยวของขาดความรู ความเขาใจที่ถูกตองในเรื่องเอชไอวีหรือเอดส ตลอดจนขาดความตระหนักในเรื่องสิทธิ
มนุษยชนและศักดิ์ศรีความเปนมนุษยอยางเสมอภาคและเทาเทียมในประชากรทุกกลุม ตามที่บัญญัติไวใน
รัฐธรรมนูญแหงราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 ปฏิญญาสากลวาดวยสิทธิมนุษยชน และในคําประกาศ

เจตจํานงเกี่ยวกับ HIV/AIDS (Declaration of Commitment on HIV/AIDS) ซึ่งกําหนดวา “สิทธิมนุษยชน
และเสรีภาพขั้นพื้นฐานสําหรับทุกคนเปนสิ่งจําเปนในการลดภาวะเสี่ยงตอเอชไอวี/เอดส และเพื่อขจัดการ
เลือกปฏิบัติทุกรูปแบบ เพื่อเปนหลักประกันวาผูติดเชื้อ และผูที่มีภาวะเสี่ยงทุกคนตองไดรับความเคารพใน
สิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐาน ในอันที่จะเขาถึงการศึกษา การจางงาน บริการดานสุขภาพและสังคม